نکته۱: دعوای تقابل، دعوایی است که خوانده ی دعوای اصلی به طرفیّت خواهان دعوای اصلی، به منظور بی‌اعتباری دعوای خواهان و یا محکومیت وی اقامه می‌کند.
نکته۲: دعوای تقابل باید به موجب دادخواست اقامه شود و آن دادخواست باید شرایط دادخواست اصلی را داشته باشد.
نکته۳: دعوای تقابل صرفاً از طرف خوانده ی دعوای اصلی و به طرفیّت صرفاً خواهان دعوای اصلی اقامه می‌شود.
نکته۴: به استناد مادّه ۱۳۹ ق.آ.د.م مجلوب ثالث در حکم خوانده است. پس مجلوب ثالث هم می‌تواند دعوای تقابل طرح کند لیکن مجلوب ثالث صرفاً به طرفیّت جالب خود می‌تواند طرح دعوای تقابل نماید.
نکته۵: اگر وارد ثالث، وارد ثالث اصلی باشد، خواندگان دعوای ورود ثالث می‌توانند دعوای تقابل طرح کنند.
نکته۶: دعوای تقابل باید با دعوای اصلی دارای منشأ واحد یا ارتباط کامل باشد.
نکته۷: منظور از ارتباط کامل این است که اتخاذ تصمیم در یک دعوا مؤثر در دعوای دیگر باشد.
نکته۸: منظور از وحدت منشأ این است که دعوای اصلی با دعوای تقابل هر دو ناشی از یک قرارداد یا هر دو ناشی از یک اسباب ضمان قهری باشد.
نکته۹: دادخواست دعوای تقابل باید تا پایان اولین جلسه ی دادرسی به دادگاه رسیدگی‌کننده به دعوی تقدیم شود.
نکته۱۰: خوانده دعوای تقابل (خواهان اصلی) می‌تواند برای تهیه پاسخ و ادله، تأخیر جلسه را درخواست نماید.