نکته۱: دعواي تقابل، دعوايي است كه خوانده ی دعواي اصلي به طرفيّت خواهان دعواي اصلي، به منظور بي‌اعتباري دعواي خواهان و يا محكوميت وي اقامه مي‌كند.
نکته۲: دعواي تقابل بايد به موجب دادخواست اقامه شود و آن دادخواست بايد شرايط دادخواست اصلي را داشته باشد.
نکته۳: دعواي تقابل صرفاً از طرف خوانده ی دعواي اصلي و به طرفيّت صرفاً خواهان دعواي اصلي اقامه مي‌شود.
نکته۴: به استناد مادّه ۱۳۹ ق.آ.د.م مجلوب ثالث در حكم خوانده است. پس مجلوب ثالث هم مي‌تواند دعواي تقابل طرح كند ليكن مجلوب ثالث صرفاً به طرفيّت جالب خود مي‌تواند طرح دعواي تقابل نمايد.
نکته۵: اگر وارد ثالث، وارد ثالث اصلي باشد، خواندگان دعواي ورود ثالث مي‌توانند دعواي تقابل طرح كنند.
نکته۶: دعواي تقابل بايد با دعواي اصلي داراي منشأ واحد يا ارتباط كامل باشد.
نکته۷: منظور از ارتباط كامل اين است كه اتخاذ تصميم در يك دعوا مؤثر در دعواي ديگر باشد.
نکته۸: منظور از وحدت منشأ اين است كه دعواي اصلي با دعواي تقابل هر دو ناشي از يك قرارداد يا هر دو ناشي از يك اسباب ضمان قهري باشد.
نکته۹: دادخواست دعواي تقابل بايد تا پايان اولين جلسه ی دادرسي به دادگاه رسيدگي‌كننده به دعوي تقديم شود.
نکته۱۰: خوانده دعواي تقابل (خواهان اصلي) مي‌تواند براي تهيه پاسخ و ادله، تأخير جلسه را درخواست نماید.
بدون دیدگاه