قانون دادگاه های خانواده


قانون دادگاه های خانواده (اختصاص تعدادى از دادگاههاى موجود به‏ دادگاههاى موضوع اصل 21 قانون اساسى)

 

 

ماده واحده- رئیس قوه‏ قضائیه مكلف است ظرف مدت سه ماه در حوزه‏ هاى قضائى شهرستانها به‏ تناسب جمعیت آن حوزه حداقل یك شعبه از شعب دادگاههاى عمومى را براى رسیدگى به دعاوى خانواده اختصاص دهد، پس‏ از تخصیص این شعب، دادگاههاى عمومى حق رسیدگى به‏ دعاوى مربوط به ‏این دادگاهها را نخواهند داشت.

صلاحیت دادگاه خانواده عبارتست از رسیدگى به‏ دعاوى مربوط به:

1- نكاح موقت و دائم.

2- طلاق و فسخ نكاح و بذل مدت و انقضاى مدت.

3- مهریه.

4- جهیزیه.

5- اجرةالمثل و نحله ایام زوجیت.

6- نفقه معوقه و جاریه زوجه و اقرباى واجب‏ النفقه.

7- حضانت و ملاقات اطفال.

8- نسب.

9- نشوز و تمكین.

10- نصب قیم و ناظر و ضم امین و عزل آنها.

11- حكم رشد.

12- ازدواج مجدد.

13- شرایط ضمن عقد.

تبصره 1- قضات دادگاههاى خانواده باید متأهل و باسابقه حداقل چهارسال كار قضائى باشند.

تبصره 2- در حوزه ‏هاى قضائى بخش، دادگاه عمومى بخش قائم ‏مقام دادگاه خانواده خواهدبود.

تبصره 3- هر دادگاه خانواده حتى ‏المقدور با حضور مشاور قضایى زن، شروع به‏ رسیدگى نموده و احكام پس‏ از مشاوره با مشاوران قضایى زن صادر خواهدشد.

قانون فوق مشتمل بر ماده واحده و سه تبصره در جلسه علنى روز چهارشنبه مورخ هشتم مردادماه یكهزار و سیصد و هفتاد و شش مجلس شوراى اسلامى‏ تصویب و درتاریخ 1376/5/19 به‏ تأیید شوراى نگهبان رسیده ‏است. رئیس مجلس شوراى اسلامى – على‏ اكبر ناطق‏ نورى‏

 

 

بدون دیدگاه

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *

سیزده − 9 =